uit de familie

Laat ons beginnen met lentelijke geluiden!!! Tom kondigde de geboorte van zijn broertje Ben Van den Hof aan. Dat was dan gebeurd op 10 maart.

Jeroen De Bie deed het beter en kondigde zichzelf aan, met de vermelding, dat hij het kersverse broertje werd van Lieve. Hij koos de eerste lentedag, 21 maart, als startdatum.

Allee, profisiat dan maar aan de ouders: Gina en Frank en Maria en Paul, die er ook bij mochten zijn en lang leve de toekomstige zwaarddansers (al er nog plaats is in de groep!)!!!

 

Wij reizen om te leren: dat was één van die mooie kreten van onze grootvaders. Waarom zouden wij hem niet overnemen? Zij toonden ons immers hoe het moest: het vroede moest niet altijd de overhand hebben en mocht, voor zover men de kerk in het midden hield gerust plaats maken voor het zotte. Dit enkel maar als inleiding en voor het overige niets ter zake doende.

Vriend Trevor Stone bezorgde ons iets meer inlichtingen, zodat wij, in kombinasie met wat uit ons eigen brein komt, u uitvoeriger kunnen voorlichten.

Het ligt in de bedoeling, dat het de boot van rond 11 uur is op donderdag 17 mei, die voor ons het anker licht. Al met al zitten wij dan noralerwijze gesproken zo'n vier uur later op engelse bodem. In Felixstowe. Het is een flauw grap u de goede raad te geven eerst uw buikske nog eens goed rond te eten. Daarom doen wij het niet. Tegen de avond kunnen wij dan in York of Malton zijn en zijn wij voor de rest van de dag vrij.

De volgende dag, vrijdag 18 mei, kunnen wij aan de slag. Trevor zou voor ons zorgen zodat wij kunnen dansen voor de York Minster (katedraal) en mogen "busken" om onze onkosten te dekken. Trevor zou ons daar vooral graag de Trawantel zien uitvoeren. Maar ook de meisjes moeten mee aan de slag ... 's Avonds wil diezelfde Trevor dan proberen een feestavond of iets dergelijks op touw te zetten, waar wij optreden tesamen met een engelse groep. Een deel van de inkomsten is dan ook weer bedoeld om te helpen de reiskosten te dekken. Hier wordt zowat het Tsjechoslowakije programma van ons verwacht. Diezelfde avond komen de eerste teams en deelnemers af gezakt naar The Spotted Cow, de aansijens van Malton '81 wel bekend en een verrassing voor wie nieuw is!

Zaterdag 19 mei - shocking - erg vroeg de veren uit, want om 9.30 uur vertrekken vijf groepen om op te treden met long-sworddansen in de dorpen rond Malton. Wij zouden in een zelfde bus zitten als. de Grenoside-men! Een gelegenheid om de vriendschap herop te rakelen. Waarschijnlijk moeten wij dan dansen in York tussen 12 en 13 uur. Om 16 uur wordt iedereen terug verwacht in Malton, waar de "big show” plaats vindt. Rond 5.30 uur gaan wij eten. Van 19 tot 20 uur gaan wij proberen de engelsen de polka-sjarleston, de lichtjes van de schelde en meer van die dingen bij te brengen in een "workshop”! Om
20 uur begint er een Ceilidh, die naar loffelijke engelse gewoonte stipt eindigt om midder­nacht. Mogelijk stellen wij daar ook nog een of ander dansje voor met zijn allen. Intussen hebben liefhebbers de kans tussen 21 en 22.30 uur filmen te zien van onszelf, van de Ba’cubert en van engelse teams.

Zo wordt het zondag 20 mei. Om 10.30 uur ontbijt. Een uurtje later (10.30 tot 12.00 uur) leren wij de trawantel aan. Intussen hebben diegenen, die daar niet bij nodig zijn alle tijd om een van de andere workshops mee te maken. Maak u niet te moe, want om 12.00 uur moeten wij weer aan de slag. Vraag mij niet waarmee, want dat staat ook niet op mijn papieren. Zo loopt alles een beetje naar zijn einde. Ik zie als allerlaatste gegeven 14.30 Final display staan. Maar wat mij benauwt, is dat er nergens meer sprake is van eten...

Akkomodasie? Trevor zou ons logeren in "a big hall” (wat dat ook moge zijn). Dus zelf voorzien in het meeslepen van luchtmatras, dekens, lakens, kopkussen, peluw, wekker en nog van die dingen.

Kosten? Wij hopen het maksimum op 5000 frank te houden (uiteraard afhankelijk van uw eigen inslagkapasiteiten) en heel graag zouden wij daar nog een stukske zien van af gaan,

al zal dat dan ook weer niet zo héél veel gaan worden. Tenslotte zijn wij wel met een vijfentwintigtal en om er dan duizend frank de man af te krijgen moeten wij al héél wat rondhalen, nietwaar?

Voorlopig hebben wij 10 zwaarddansers, die meewillen en 7 meisjes en 2 muzikanten. Ieder van hen wordt verzocht zo spoedig mogelijk 1000 frankskens als voorschot in de kas te storten. Boottiketten zullen sentraal aangekocht worden. Daarom. Het grootste deel van de rest van het geld zult ge zelf moeten omwisselen en uitgeven. Good luck!

En voor wie zin heeft: er kan nog volk mee.

verslag

In de bestuursvergadering stond de organisasie van de zwaarddans sentraal. Onthou het volgende:

• zorg er voor een witte kledij mee te brengen !
• denk er om, dat jeans kleur doorlaat schijnen en draag dus geen rood ondergoed!
• brillen, uurwerken en juwelen (ja, Piet) zijn uit den boze!
• medajjes meebrengen en aanhangen, beste gedekoreerden!
• om 7.30 uur ten laatste aanwezig zijn in Den Hopsack.
  
  
• helpende handen gevraagd voor de bar (Annemie Gerené)
• zwaarddansers, die niet moeten aantreden, helpen mee met het kollekteren!
• de prijs van het middagmaal is opgetrokken tot 100 fr per persoon.
• iedere medewerker heeft recht op 4 bonnetjes voor gratis (doorsnee) konsommasie.

Voor het overige is er weinig ten berde gebracht :

1 mei stadswandeling met plaatselijke gids Bergen-op-Zoom.

12 mei: optreden te Cuesmes (namiddag)

8 t/m 11 juni: lang weekend in de Ardennen (met vraagteken).

2 september: Kajakken op de Lesse! 

rattle up, my boys! (9)

"een landelijke zwaardenspel van grote ouderdom”

De meeste oudere vermeldingen van zwaarddansen, zo bij ons als elders, laten na dieper in te gaan op de herkomst van de dans. Evenmin brengen zij het in de beschrijving er beter af, dan erg vage vaststellingen, die ons weinig of niets leren over de eigenlijk dans. De lokale elite, die onderwijs had genoten, zoals de landheer, de pastoor of dominee en de schoolmeester waren meestal vreemdelingen in de dorpsgemeenschap en heel dikwijls hadden zij jarenlang geleefd in een heel wat meer kosmopolitische omgeving. Zulke mensen zouden betekenisvolle notities hebben kunnen maken van wat zij zagen, maar meestal lieten zij dit na, omdat zij geen waarde hechten aan wat zij beschouwden als naieve pogin­gen van de boeren om zich te amuseren. Slechts zelden voelde iemand de kracht aan van het volksgeheugen, dat aan de bazis lag en dat sociale en financiële redenen schiep om de dans te bewaren jaren nadat het geloof in zijn magie was teloor gegaan. Dit gebrek aan interesse vanwege deze dorpselite is er de oorzaak van, dat slechts weinig notities werden gemaakt, maar anderzijds beperkte dit ontbreken van interesse ook het risiko van inmenging door al te ijverige akademici. Iets was wel het geval is voor vele van onze andere volksgebruiken. De zwaarddans, althans wat bewaard bleef, bleef erg puur.

Het waren de lui van het dorp zelf, die de dans wijzigden met de jaren en dit niet voor akademische, maar gewoon uit erg prosaische redenen. En wijzigingen zijn er zeker gebeurd, dat leren wij uit een studie van de gedragen kostuums.

De oudste vermeldingen leren ons, dat de dansers enkel linten, strikken en lappen van

allerhande kleur op hun hemd of jasje vastmaakten. Om twee of driemaal per jaar de straat op te gaan was dit een efficiente en ekonomische manier om af te steken tegen de massa. Naargelang echter de uitstapjes toenamen en de teams gevraagd werden om feestelijkheden op te luisteren, werd een meer indrukmakende kledij gezocht. Voor de hand liggend was inspiratie te zoeken in militaire uniformen! In sommige gevallen waren het zelfs echte uniformen. Rond 1850 was het erg makkelijk dergelijke kledij te kopen uit het legersurplus.

De meeste teams gingen vlug over naar deze quasi-militaire stijl, gedeeltelijk aangemoedigd door de groeiende populariteit van grote festiviteiten, zoals het Ripon Millenary Festival, dat in 1886 op stapel werd gezet door een impresario met de indrukwekkende naam D'Arcy Ferris. Hij trok de Kirkby Malzeard longsword dansers aan en deed hen optreden in een nieuw kostuum in militaire stijl. Hij ging zelfs verder en overtuigde hen de traditionele nevenfiguren te vervangen door ondermeer een hellebaardier aan het gezelschap toe te voegen!

De Handsworth Traditional Sword Dancers, uit het zuiden van Yorkshire, dragen een kostuurm, waarvan beweerd wordt, dat het gebaseerd is op het uniform van de dragonders uit het jaar 1825. Sinds Cecil Sharp hun dans noteerde in 1911 en nu heeft zowel hun kledij als hun dans kleine wijzigingen ondergaan.

De dansers uit Goathland zijn er voor bekend, dat zij een meer opportunistische benadering van de kledij hebben. Zij hadden twee teams en elk van hen was gekleed in de kleuren van één van de twee populaire politieke partijen! Trok het team er op uit en moest het dansen op een van de grote herenhuizen in de omgeving, dan stuurden zij dat team uit, dat de kleuren droeg van de partij, waarvan de landheer lid was!

Het Sleights Team droeg gekleurde vesten en een witte sjerp op de buik. De Goathland Plough Stots pronken meer recent met een gelijkaardig kostuum en het is waarschijnlijk, dat deze manier van verkleden eens veel gebruikelijk was in dit gebied van Yorkshire.

De dansers van het vissersstadje Flamborough maakten er nog minder omhaal van. Zij lieten het idee om speciale uniformen te gebruiken varen en dansten in hun alledaagse werkkleding.