vanuit de nog niet autovrije Pelgrimstraat
een peerdehistorie
EEN PAARD! EEN PAARD! Ja, waar haalt ge zomaar een paard vandaan de dag van vandaag? Een engelse koning had er zelfs eens een héél koninkrijk voor over... En waarom eigenlijk een paard? De paardman is een zéér oude, zéér vertrouwde figuur in onze optochten. En... niet alleen bij ons. Wij vinden hem terug in Engeland, Frankrijk, Spanje, Duitsland, een heleboel slavische landen. En dit is maar een kleine greep uit de voorbeelden, want een volledige lijst moet, als ik het mij goed herinner, ons zelfs buiten ons eigen kontinentje brengen. heeft zo'n paard iets te betekenen? Wie zal het ons vertellen? Sommigen zien er een diervermomming in, waarbij de "berijder" zich inbeeldde, dat de krachten van het uitgebeelde dier in hem overgingen. Heel dikwijls kregen de man-paarden in onze optochten een politiefunktie toebedeeld. Men stopte ze een zwaard in de pollen en het bovendeel werd militair uitgedost, en ze kregen de opdracht de nodige ruimte te scheppen voor het spektakel. Zeker is, dat ze thuis horen in dat grote geheel dat de mannenbonden uitmaakten. Daarbij, wij wouen nu éénmaal een paard, dus...
Maar nog eens, dat is makkelijker gezegd, dan gedaan. Waar haalt ge van vandaag op morgen een paard? Want al huisde het idee al vele jaren in onze hoofden, er moest iets speciaals aan de hand zijn, opdat het er zou van komen. Dat speciaals werd dan ons tweede lustrum, nu alweer bijna twee jaar geleden. Bij die gelegenheid zouden wij uitpakken met een paard-man! Okee, maar hoe maakt ge dat? Er werd gezocht naar voorbeelden. Die wij prompt niet vonden. Er werd over gedebateerd (gezwamd hoe of men een paardekop moest/kon maken. Papier mâché ofte gekauwd papier werd eenstemmig verworpen bij opstaan en zitten, omwille van het te verwachten gewicht. En hoe kwamen wij aan een paardelijf? De één hield het op ijzerdraad, de ander op pitriet. Maar al bij al bleef het bij woorden en kwam er hoegenaamd geen schot in de zaak. Piet Bombeke greep de stier bij de horens en... begaf zich naar Hemiksem. Ge moet weten, in die tijd werden er zowat overal reuzen geboren. En iemand uit Hemiksem bleek de maker te zijn van de reuzenhoofden. Zo vernam Piet dat die dingen vervaardigd werden uit één of ander soort plastiek. Wij hadden nog wel wat schrik voor het gewicht, maar hét grote bezwaar was, dat we niemand konden vinden, die zich bekwaam voelde om een treffelijke paardekop uit plastiek te toveren. Wij hebben de zaak dan maar om miljeuredenen afgeschreven. Tenslotte is plastiek toch maar plastiek...
Nu verschiet ge daar van, hoe weinig mensen er op zeker moment nog weten hoe of er een paardekop uitziet. Wij hebben dat later ervaren, toen wij op zoek gingen naar iemand die ons een goed paardekopprofiel kon voortekenen. Eerlijk, de meeste van die "paarden" vertoonden zeer nauwe verwantschap met bepaalde honden.
Intussen verstreek de tijd en moest er iets gebeuren...
Een herinnering dook op: Boerke Naas (een volkskunstgroep uit SintNiklaas, die ook zwaarddanst) had destijds (en misschien nu nog) een paard met een mooie kop. Dus naar Nest Van Eynde gebeld. Blijkt die toch met hetzelfde probleem te worstelen! Het Boerke-Naas paard zijn kop had het met de jaren begeven en ook zij moesten in allerijl een oplossing vinden.
Zo hakten wij de knoop maar in één keer door: wij stapten af van de driedimensionale oplossing en zetten onze zinnen op twee dimensies. Om te beginnen dus een plaat multiplex gezocht van 18 mm. Geen probleem. Renaat Van Craenenbroeck heeft toch zo van alle "overschotjes" liggen. Wel en dan tekent ge daar dus een paardekop op ... Onze verbijstering hebben wij u hierboven reeds in een paar regels geschetst. Tot (weerom) Pieter Bombeke op een lumineus idee kwam. Piet heeft toch een schoonzuster, Ata Bombeke, die nog akademie gelopen heeft, die in zo'n winkel van tekengerief werkt, en die dat karweitje wel kon klaren. Dacht hij. Ata krabte zich bij onze vraag duchtig in het haar en vroeg zich op dat moment af hoe een paard zijn kop er nu wel mocht uitzien. Maar ja, als ge werkt in dat soort winkel, stelt dat geen problemen: zij pakte daar ergens met een los handje een groot kajee uit een van de vele rekken. Dat bleek een soortement boek te zijn met allemaal getekende paardekoppen en paardelijven, al dan niet in beweging. En toen zette zij zich aan het werk. Toen bleek dat Piet juist gedacht had. En zo bezaten wij nu een plank, met op de éne zijde een prachtige paardekop in profiel... Nu moet dat uitgezaagd, of niet??? Gelukkig was er dan weer Pol De Bie. Die vertoefde toen nog in de kringen van "'t Hofke" en kende daar iemand die goed ingesteld om dergelijks klus tot een goed einde te brengen. Pol komt dus de plaat ophalen, verdwijnt ermee en brengt twee dagen later een pracht van een paardekoppeprofiel terug. Onze harten slaan van blijdschap allemaal een slag sneller. Wij hadden dus een kop! Maar een lijf, tedzjuu? Om het allemaal vlug te laten gaan denken wij aan een wasmand of wastobbe: ovaal ding. De eerste pogingen hier en daar thuis ondernomen, stoten op verontwaardigde protesten van moeder de huisvrouw. Renaat dan maar op een speurtocht doorheen de Antwerpse grootwarenhuizen. Uitzien naar een rieten mand. Hopeloos... Het zou dus plastiek moeten worden. De miljeubezwaren werden om voor de handliggende tijd beperkingen even naast ons neergelegd. Zaak was nu iets te vinden, dat niet te smal, niet te groot, niet te klein, niet te slap en zeker niet... te duur was! In zo'n geval is er uiteindelijk maar één serjeuze oplossing: Renast duikt in zijn garage. Zij was toen nog niet opgeruimd (herinner u de affaire van het verdwenen narrenpak!) en ergens heel in de hoogte op een stapel dozen prijkte een rieten wieg! Sito presto heeft hij er een stuk van de bodem uitgewurmd, de rest een beetje aangepast en hoewel het ding nogal smal uitviel, geoordeeld, dat het maar moest dienen. Per slot van rekening was het goedkoop! Zo waren wij nu de zielsgelukkige bezitters van een lijf en een paardekop in profiel. Nu moet gij eens proberen om die twee dingen aan mekaar vast te krijgen. Gelukkig, ja, gelukkig heeft Renaat dan weer een schoonvader, Karel Vaessen, de man die destijds ook de zwaarden heeft gerealizeerd en die als inventieve paswerker nogal wat half-onmogelijke zaken voor elkaar krijgt. Op dus (met lijf en kop) naar Zwijndrecht. "Me wa komde na wèr af?" was het (verwachte welkomswoord. Renaat een heel ingewikkelde uitleg aan het ophangen over een stuk aluminium en wat vijzen en gebogen L-stukken. "Mor da goa ni zenne!" was het (verwachte antwoord. Renaat weet wel, dat zoiets verder gaat met "Mor wacht is...", waarna schoonvader aan het werken slaat en het gevraagde voor mekaar krijgt. "'k Heb alleen aluminium plaat nodig." Nu heeft Renaat dan weer zo'n soort plaatjeswinkel, waar ge dat soort dingen wel kunt vinden. Stuk aluminium bezorgd, schoonvader in afzondering gelaten en.., de volgende dag stond de paardekop fier op het paardelijf. Van puur kreatiegenot hebben wij er op slag en stoot nog een staart aan toegevoegd. Dat stond gewoon meer af en beter!
Nu de beurt aan de kleur! Wie beter gevraagd dan Ata Bombeke? Zij bezorgde Renaat een paar prachtige kleuren. Die zette zich aan het werk en... het rezultaat mag gezien worden.
Intussen had Eva Van Craenenbroeck een speurtocht ingezet naar een leutig en plezierig stofke om het lijf te garneren. Zo vond zij een prachtig bloemen katoentje in een hemelsblauwe grondkleur. De weg lag nu open om tot de bekleding van het hele geval over te gaan. Onder ingehouden gesakker werd er door Eva duchtig in het haar gekrabt. Ge moogt dan al kunnen naaien, zo'n paardelijf is nu precies geen achtendertigske! Nu, met de gebruikelijke timing en de nodige vindingrijkheid komt alles klaar op de vooravond van de zwaarddans!
Intussen was Herman Suetens per telefoon opgeroepen geworden om de laatste hand te leggen aan het beestelijf: het ding kreeg een teugel in zijn bek, manen en een koddeke aan zijn staart. Matrastijk en een paar gespen zorgde voor de ophanging. Een eerste probate ... Blijkt dat het paard een zwaarder achterwerk zou kunnen gebruiken. En dan heeft iemand het idee om beentjes aan het lijf te hangen. Terwijl de ene helft van het gezelschap op zoek is naar een versleten witte zwaarddansbroek, een stel witte sokken en een paar versleten en witte turnsloeffen, zoekt de andere helft zwaar materiaal bijeen (koperen+roestvrij stalen plaatjes) die achteraf vakkundig in het achterste deel worden vastgenaaid. De scherpe punten van het roestvrij staal zouden er evenwel voor zorgen dat op halfvasten met veel gekletter de platen op het plaveisel van de Boogstraat vielen tot grote verwondering van paard-man Frank Van den Hof.
Het paard is ingedanst door Herwig Bauweraerts, die er zich niet honderd percent mee in zijn sas voelde. Frank Van den Hof was de eerste die enige gestalte aan de figuur was. Maar eerst toen Pierre Timmerman het paard omgordde kwam er leven in de brouwerij! Geen wonder, dat Pierre in 1980 de voorpagina van de Antwerpse kranten haalde. Wie hem nog niet aan het werk gezien heeft, zet zijn ogen maar eens open op 29 maart!
uit de familie
Hebben wij daar verleden keer een hele lijst met geboortes klaargestoomd en lopen wij Wanneske in de Hopsack op het lijf. Valt onze frank. Hebben wij Neel, de gezonde dochter van Wannes en Myriam Beugels vergeten! 20 september 1980 was het dat zij haar keel openzette in het Waaslandse Haasdonk. Proficiat en sorry !!!
20 december stapten Maria De Bie en Pol De Bie in het Kempense Heist-op-den-Berg in den huwelijksboot. Onze beste wensen vergezellen de biekes in het kwadraat!
reaktie
"Eindelijk eens een goed Zweertdanserke!" zo riep Jan Van Hecke ons toe op onze eerste ontmoeting na het verschijnen van het vorige nummer... Zijn er nog mensen die foto's van Jan hebben? En intussen bedankt voor het kompliment!
narrenspel(d)
Sedert Denemarken heeft Mark Van Orshoven er menig nachtje van gedroomd: een badge met een afbeelding van de nar. Hij heeft zijn tweede lustrum aangegrepen om het, waar te maken. Heeft Renaat voor de zaak warm gekregen. En beide zijn ze dan naar Fons Condes van Foto Plusj getrokken, die Mark en face op papier zette. Renaat heeft Mark dan "getekend" en met een beetje lijnenspel kwamen wij aan een pracht van een insigne: de geel-blauwe nar op een veld met de Antwerpse kleuren. Opschrift: 10 JAAR NAR LANGE WAPPER. Vanaf 1 Maart verkrijgbaar uit de handen van Mark zelver. Prijs: zestig frank.
Op 29 maart lopen wij allemaal met Mark's portret!
Stikkers zijn ook te verkrijgen, maar dan aan 10 frank.
En affisjes zijn gratis. Maar daarvoor moet ge bij Renaat zijn.
| REDAKTIE: | Van Craenenbroeck Vleminckveld 29 - 2000 Antwerpen Tel. (031)33 61 48 |