editoriaal
Schiet niet op de redaksie ... Wij zijn een beetje laat ; wij weten het. Maar mijneksplorasies en voorbereidingen voor ondermeer dé zwaarddans nodigen uit tot uitstel en in een kort maandeke als februari leidt dat tot verrassingen! Heb ook volgende maand een beetje pasiensie; daarna doen wij ons best om terugtij te benen!
bellen
Eigenlijk is het gemakkelijk om in 't Zweertdanserke (nummer twee, nog wel) te schrijven; betaal uw abonnement en "u helpt ons (...) nieuwe belletjes aan te schaffen voor de dansers. Wij willen grotere bellen, die beter rinkelen...". Het was het neerschrijven van een losse gedachte, die al een tijdje in de lucht hing. Toen stond het er eenmaal zwart op wit. De vraag nu: hoe dat realizeren. Wij spraken er met de verzamelde zwaarddansers over en vroegen of iemand relasies had in die richting. Dat bleek hopeloos negatief te zijn. Wij plaatsen dan maar in 't Zweertdanserke nummer drie een oproep. Ook hierop .kwam geen reaksie... Ten einde raad belegt Renaat met Herman Suetens (dé eeuwige uitkomst) een konferensie. De bestaande belletjes (of beter gezegd: de fabrikaazjewijze van de tot dan toe gebruikte belletjes) worden op de weegschaal gelegd, naar kwaliteit gewogen én té licht bevonden. Waarom is de klank niet goed? Omdat er een steentje in zit met een (niet ronde) onregelmatige vorm; omdat ze uit blik zijn gemaakt. Waarom gaan ze gemakkelijk kapot, worden ze vlug verloren? Omdat hun materiaal te licht is (ge zit ze verdorie plat!) en omdat het bevestigingshaakje te licht van konstruksie is. Uit ervaring hadden wij al geleerd dat dergelijke belletjes met een grotere doormeter wél luider klonken, maar overigens even weinig degelijk waren. En wij wouwen het in één keer goed doen. Wat,dus? Renaat had intussen bij Hubert Boone belletjes in gegoten messing in de handen gekregen. Hubert had deze ergens op de kop getikt in La Louvière; héél bij toeval en herinnerde zich het adres niet meer. Deze belletjes hebben een rond kogeltje én zijn steviger en hebben door het gebruikte materiaal een véél helderder klank. Herman maakte wel enige opmerkingen omtrent het gewicht; maar dat werd door Renaat luchthartig weggewuifd. Maar waar vindt ge zulke belletjes? Nu, Herman dacht bij een zadelmaker. En zo startte de grote zoektocht naar messingbellen met een rondbellen naar een aantal zadelmakers uit het Antwerpse. Het rezultaat was bepaald niet om er over naar huis te schrijven. Sommigen snapten zelfs niet waar wij het over hadden, anderen gebruikten liever "moderne" bellen. Tenslotte hadden wij toch bij ééntje sukses: The Paddock op de Mechelsesteenweg bezorgde ons op korte termijn enkele modelbellen én een offerte. En toen... vielen wij op ons gat! De prijs van zulk belletje was 35 Frank, genomen met 500 stuks (want die dachten wij ons aan te schaffen). Maak de rekensom en ge komt aan 17.500 frank. En dat voor een lege kas! Wij hadden gerekend op een 5000 frank... Dus moeten wij proberen ergens goedkoper terecht te komen. Een eerste gedacht: in Engeland misschien. Hilde van der Linden staat juist gepakt en gezakt op weg naar ginder en krijgt de opdracht: kontakt zoeken met een morrisdansgroep en vragen waar zij hun belletjes betrekken. Hilde kwam niet met lege handen terug: zij brengt twee adressen mee. Wis Claes-De Clercq aan het schrijven. En het antwoord laat op zich wachten. Tot er nu een maand terug toch een reageert, ons een blikken belletje stuurt en er meer voor vraagt dan wij hier voor hetzelfde zouden betalen. Dus : noppes. Het allereerste rondbellen heeft ons toch iets geleerd. Meestal stuurde men ons verder naar grossisten in Brussel. Uit één en ander puurt Renaat een firmanaam als Noirhomme, bij Herman klikt dit ergens (reclame in een vakblad) en Herman neemt kontakt op met die firma, die beloofd nieuws te laten en monsterkes te zullen sturen. Intussen is er in de Gazet van Antwerpen een mooi artiekel verschenen over de kopergieterij Smulders. Direkt gaan bij sommigen lichtjes branden : dan kunnen wij een Antwerps schildje of de letters L W op de belletjes aanbrengen! Renaat, die in zijn oudijzertijd nog bij Smulders over de vloer kwam, er op af. Smulders, aanvankelijk erg entoeziast, koelt flink af, wanneer hij een model belletje in handen krijgt: in zijn geval wordt het een erg duur ding en komt het wel op 150 fr per belletje! Maar, hij kent iemand, die dergelijke artiekelen betrekt uit Italië, en hij wil daar wel eens nahoren. Maar ook in Italië blijken ze geen belletjes voor ons ter beschikking te hebben! Intussen heeft Wis haar baas een ander modelletje in handen gestopt en hem gevraagd in Spanje eens uit te kijken! De baas doet zijn best, maar vangt ook bot. Intussen heeft Herman al een paar keer aangedrongen bij de Brusselse Noirhomme om monstertjes te krijgen, maar daar wordt dan beweerd, dat die dingen van Duitsland (!) moeten komen en dat hij wel effekens geduld moet hebben. Wanneer Mark Brijs dat hoort, snelt hij ter hulp en laat zijn duitse zakenrelasie dergelijke fabrikant opzoeken. Zonder rezultaat. En toen begon het te spannen: de tijd vorderde! Renaat krijgt bezoek van een Luikse kennis, die voor hem al eens navraag in het Luikse had gedaan en daar volgt dan eindelijk goed nieuws. De Luikse firma barding kan dergelijke belletjes leveren. De auto in en naar Luik. En voor het eerst aanschouwen we dan dé messing belletjes in hoeveelheden, die ons toelaten proeven te nemen om te weten welk formaat (er zijn 7 formaten!) het best klinkt en het meest geschikt is. Er wordt een offerte gemaakt die iets gunstiger is 27 Bfr (BTW niet inbegrepen). Renaat met 2 soorten klokjes en 2 soorten belletjes naar Herman. Er worden proefriemen gemaakt. Rezultaat: belletje nummer drie is het meest geschikt. We gaan nu precies tellen hoeveel we er nodig hebben en komen aan het ronde getal van 320. Naar Luik gebeld. Daar wordt men plots onzeker er zijn geen 320 belletjes nummer drie in voorraad en men moet bij de importeur nahoren. Wij vernemen, dat het belletje nummer drie in België nagenoeg uitgeput is (!) en men stelt ons voor nummer twee of vier te nemen. De prijs wordt dan respektievelijk 33 of 34 frank (BTW inbegrepen). Intussen heeft Herman sukses bij Noirhomme. Men verontschuldigt zich aldaar want men had het verkeerd begrepen en aan klokskes gedacht (clochettes in plaats van grelots!) maar men zou Herman modelletjes zenden van belletje twee en vier, want drie was niet meer voorradig. Een en ander maakte ons duidelijk dat Noirhomme waarschijnlijk de importeur was. Hij maakte ons tenslotte een offerte voor 25 fr (BTW niet inbegrepen). Herman fruttelde daar nog één en ander af, zodat wij tenslotte (met proefmodellen bij) voor een 9.500 frank gesteld geraakt zijn. Het is een zwaar investering, maar het loont de moeite: dat zult ge op 16 maart aan den ore ondervinden!
uit de familie
Dinsdag 26 februari verloor vrij plots Frans Verheyen (één van onze akkordeonisten) zijn echtgenote Joanna Peeters. Joanna was erg aktief voor de volkskunst en een sterke steun voor Frans. Wij bieden Frans ons innige meeleven aan.
heet van de naald
In 't Zweertdanserke zes hadden wij het over de marot. En we beweerden boud, dat het nu allemaal koek en ei was. Maar Mark is wantrouwig geworden en vond het marottennekske aan de spichtige kant zijn. Hij nam Jan Leys onder de arm en die bezorgde ons marotje een dikke nek! Opgelost? Neen, want nu heeft Mark Eva onder de arm genomen om voor een nieuw pakje te zorgen!
Ja, ook de zwaarden hebben een beurt gekregen! Dat ze stilaan terug aan 't roesten gingen hebben sommigen kunnen konstateren aan de vuile, bruine vlekken, die door moeder of echtgenote op hemd of trui werven aangewezen na een zware oefenstonde. Probleem opgelost. Ze zijn keurig hervernikkeld gewerden en glanzen als nieuw...
Ramp! Het narrenpak is verdwenen... Renaat,heeft zijn garage deskundig uitgemest en vermoedelijk is het ergens bij de vuilzakken verzeild geraakt. Mark van Orshoven was er het hart van in. En Eva Van Craenenbroeck was er ook niet bepaald gelukkig mee: het valt inderdaad niet mee om in een geschikte stof een geel en een blauw te vinden waaruit men een narrenpak kan samenstellen. Eva heeft praktisch heel de stad afgezeuld (stoffenwinkel in, stoffenwinkel uit), maar zij is geslaagd! Prima kleuren hebben wij. Rest nog het maken... (Heeft er soms iemand een patroon voor een narrenmuts?)
Op een van haar speurtochten door de stad ontmoet Eva Jefke, bekend voddeman in de oude stad. Jefke leurt met witte handschoenen: 50 frank per paar. Direkt gaat er alweer een lichtje op: zou dat niks zijn voor de zwaarddansers? Mogelijk is het toch eens één of ander jaar écht koud, vriest het ( misschien wel -10°) en dan... ja, dan, zouden zulke handschoenen heel goed van pas komen. Spijtig genoeg zijn de getoonde paren te klein van maat: dameshandschoentjes... Jefke uitgelegd waar het om gaat. Natuurlijk blijkt Jefke ons goed te kennen: hij is zowaar een fan! Elk jaar komt hij kijken, zonder te fatsen. Hij vindt het tof iets te kunnen doen voor de "witte mannekes" en is bereid op speurtocht te gaan naar 20 paar witte handschoenen. "Dat zou nogal is iet zijn, moesten ze die handschoenen dragen, die ik geleverd heb.", verzucht hij. Het heeft tot nog toe nog niet mogen zijn, maar Jefke zoekt verder...
Nog een opgelost probleem: een geschikt "paard" vinden. Wie vorige zondag Pierre Timmerman aan het werk heeft gezien, weet wel, dat Mark de nar een waardige tegenspeler heeft gevonden! Alleen al om Pierre aan het werk te zien raden wij U dit jaar de verplaatsing naar de Handschoenmarkt op 16 maart aanstaande aan!
| REDAKTIE: | Renaat en Eva Van Craenenbroeck Vleminckveld 29 - 2000 Antwerpen Tel. (031)33 61 48 |